به گزارش خبرنگار فرهنگي شبکه اطلاع رساني راه دانا؛ پنج شنبه هفته گذشته بود که اجتماع بزرگي از خانواده هاي تهراني در ورزشگاه آزادي براي بازخواني سرود «سلام فرمانده» گرده هم آمده بود؛ اجتماعي که در فضاي مجازي، حقيقي و رسانه ها بازتاب هاي متفاوتي به همراه داشت.
بازتاب هاي رسانه اي اين گردهمايي چند ده هزار نفري را مي شود به چنددسته مختلف تقسيم کرد و درباره آنها نوشت؛
برخي معتقداند که اين اجتماع، پيوند دوباره دهه نودي ها با آرمان هاي انقلاب، ولايت، دين و مذهب است که با همراهي خانواده هاي آنها رنگ و بوي ديگري گرفته است و نشان دهنده عمق وفاداري و نخ تسبيحي براي پيوند نسل هاي مختلف انقلاب است.
اما بر خلاف دسته اول، مخالفين اين اجتماع معتقداند که اجبار مديران آموزش و پرورش در بسياري از مدارس براي پخش و حفظ دسته جمعي اين سرود توسط دانش آموزان باعث همه گيري اين سرود در بين بچه ها شده است و البته عده اي باور دارند که اگر سرود و ترانه اي که با آيين هاي ملي و مذهبي ما هم خواني داشته باشد و از همه مهم تر به زبان کودکان سروده شده باشد، مي تواند جايگزين مناسبي براي ترانه هاي تتلويي باشد.
اما حالا که با همه اين اما و اگرها اين سرود توانسته در ميان همه مشکلات و گرفتاري هاي روزمره، توجه بسياري از اقشار مختلف جامعه از مذهبي تا غير مذهبي را به خود جلب کند و پيوندي زيبا از نسل هاي مختلف انقلاب را در قابي صدهزارنفري به تصوير کشد، برخي عامدانه و از سر لجبازي به دنبال دو قطبي کردن اين ماجرا هستند تا به هر نحوي زيبايي هاي اين کار رازير سوال ببرند؛ کاري فرهنگي که آغاز اين ماجرا نه از پايتخت، بلکه از يکي از شهرستان هاي کشور شروع شد و به تدريج همه کشور را درگير شور و حماسه خود کرده است.
پيش از اينکه سرود «سلام فرمانده» در فضاي مجازي و بين جامعه همه گير شود، سرودهاي ديگري از اين جنس نيز توانستند در مقطعي براي خود سر و صدا به پا کنند و ديده شوند؛ «ز کودکي خادم اين تبار محترم ام ...»، نماهنگ «دهه هشتاديا» درباره محرم با حضور علي رام نورايي بازيگر و عبدالرضا هلالي و محمد حسين پويانفر مداح که البته اين دو مداح کليپ ها و انيميشن هاي ديگري با حضور کودکان و نوجوانان و با موضوعات مختلف ديني ساخته و منتشر کرده بودند.
بدون شک بسياري با اين گذاره موافق اند که «سرود» از پتانسيل بالايي براي انتقال مفاهيم ارزشي، حماسي و ملي برخوردار است به اين شرط که المان هاي مهمي را در بر داشته باشد؛ در ابتدا بايد با ترانه هايي از جنس دنياي کودکان سروده شده باشد، سرود با «مداحي» کاملا متفاوت است و دو دنياي ديگري را شامل مي شود، موسيقي آن جنس خاصي را مي طلبد که بتوان با آن مفاهيم حماسي، ملي و مذهبي را با زبان کودکان نواخت و المان هاي ديگري که متخصصين اين حوزه مي توانند درباره آن سخن بگويند.
پتانسيل و ظرفيت سرود، انيميشن، بازي هاي رايانه اي آنقدر زياد است که ذهن و فکر سياست گذاران فرهنگي را به خود معطوف دارد تا از اين فرصتي که در اختيار دارند بهترين استفاده را براي همراهي و همدلي نسل کودک و نوجوان جامعه با ارزش هاي ملي و ديني به کار بندند. البته کار سازمان ها و نهادهاي مردمي و حتي دولتي با دغدغه فرهنگي براي ديدن اين ظرفيت بالاي فرهنگي و هنري است که همت کنند و سالانه محصولات متنوعي توليد کنند تا دست مخاطبين اين حوزه براي انتخاب باز باشد و قطعا وقتي فقط چندين محصول در ويترين اين مارکت فرهنگي باشد، اشکالات و کاستي هاي آن بيشتر هويدا مي شود و اگر سالانه اين مخاطبان با ده ها سرود، بازي و انيميشن سر و کار داشته باشند، به تدريج از اشکالات اين محصولات کاسته خواهد شد و راه براي شکوفايي اين مسير هموارتر مي شود.
انتهاي پيام/